Buczyna pomorska

Dolina Miłości porośnięta jest przez różnorodne zbiorowiska leśne z przewagą buczyny pomorskiej. Występuje ona w dwóch formach – jako żyzna buczyna (Galio odorati-Fagetum) i kwaśna buczyna niżowa (Luzulo pilosae-Fagetum). Buczyna kwaśna zasiedla najwyższe pagórki i strome zbocza parku. Niżej występuje buczyna żyzna z dominacją buku zwyczajnego (Fagus sylvatica), domieszką dębu szypułkowego (Quercus robur), klonów (Acer spp.) i jesionów (Fraxinus spp.). W żyznej buczynie porastającej gleby zasobne w składniki mineralne, wiosną zakwitają geofity wiosenne – zawilec gajowy (Anemone nemorosa), przylaszczka zwyczajna (Hepatica nobilis), marzanka wonna (Galium odoratum), fiołek leśny (Viola reichenbachiana), szczyr trwały (Mercurialis perennis), turzyca palczasta (Carex digitata), miodunka plamista (Pulmonaria officinalis), jarzmianka mniejsza (Astrantia minor), czworolist zwyczajny (Paris quadrifolia). Tworzą one barwne, kwietne kobierce zanim na drzewach pojawią się liście i do dna lasu dociera jeszcze słońce. Szczególne wrażenie robią charakterystyczne dla tych zbiorowisk białe kobierce zawilca gajowego zalewające wiosną całe połacie parku. Kontrastują z niebieskim, zwartym kobiercem ściśle chronionych (i trujących!) przylaszczek, rozwijających się tu w niespotykanej gdzie indziej liczbie. W wilgotniejszych miejscach błękitnieją miodunki. Na skraju rozwijają się białe zawilce gajowe. Na skraju parku, przy drogach, wszędzie tam, gdzie dociera więcej światła ogrzewając glebę, jako pierwsze po roztopieniu śniegu pojawiają się żółte kwiaty pierwiosnków (Primula veris). Po rozwinięciu liści przez buki, dno lasu staje się cieniste i geofity wiosenne przechodzą w stan spoczynku. Wtedy pojawiają się inni mieszkańcy lasu – pachnąca kumaryną marzanka wonna, górski gatunek jarzmianka mniejsza, szczyr trwały i czworolist zwyczajny, roślina o czterech, symetrycznie rozmieszczonych liściach. W płatach żyznej buczyny parku spotyka się storczyki – buławnik wielkokwiatowy (Cephalanthera damasonium) i podkolan biały (Platanthera bifolia). Do roślinnych „ozdób” lasu bukowego należy też fiołek przedziwny (Viola mirabilis), najbardziej okazały z polskich fiołków. Bardzo interesujące są grzyby występujące w parku – często spotyka się owocniki smardza jadalnego (Morchella esculenta) i gwiazdosza czarnogłowego (Geastrum melanocephalum). Są to ginące gatunki chronione. Z kolei kwaśna buczyna wykształca się na glebach ubogich i stosunkowo suchych i jest najczęściej spotykanym zbiorowiskiem roślinnym w parku. Dno tego lasu jest pokryte uschniętymi liśćmi i niemal pozbawione roślin. Rosną w nim najczęściej kępy kosmatki owłosionej (Luzula pilosa), turzyca palczasta (Carex digitata), turzyca pigułkowata (Carex pilulifera) i skupienia niewielkiej konwalijki dwulistnej (Maianthemum bifolium). Bardzo słabo wykształcona jest też warstwa krzewów. Kwaśna buczyna jest mrocznym lasem, który barw nabiera dopiero jesienią, gdy przebarwione na kolor starego złota liście buków opadają i do dna lasu docierają promienie słońca.