Wzgórze Uciech

W burzliwym czasie I Wojny Światowej i niepewnym okresie powojennego kryzysu prace w parku wstrzymano. Niemniej z rokiem 1927 zbliżała się setna rocznica objęcia przez von Humbertów majątku w Krajniku Górnym. Było to impulsem do podjęcia nowych prac w parku. Zasadzono wiele krzewów, a co najważniejsze zapoczątkowano zwyczaj ustawiania kamieni pamiątkowych. To właśnie na Wzgórzu Uciech Rene von Humbert nakazał ustawienie pierwszych głazów narzutowych poświęconych pamięci założycieli rodu – Carla Phillippa i Sophie von Humbert. Oprócz imion i dat wyryto również sentencje „Szlachetny to człowiek, uczynny i dobry” oraz „Co odziedziczyłeś po przodkach to przyjmij i dbaj o to”. Kamienie pochodziły z pól należących do majątku. Okrągła rocznica została uczczona w gronie zaproszonych przyjaciół, dla których wydano przyjęcie na pagórku nazwanym na pamiątkę tych chwil „Wzgórzem Uciech”. Na tym wzgórzu Anna i Carl rozpoczęli budowę pawilonu, jednak jej nie ukończyli. Fundamenty nieukończonej budowli odkrył Rene ustawiając pamiątkowe głazy. Naturalne walory wzgórza urozmaicono nasadzeniami egzotycznego platana klonolistnego, zwanego hiszpańskim (Platanus x acerifolia, Platanus x hispanica).

Odwiedziny wzgórza są dobrą okazją do poznania historii właścicieli tych ziem – majątku w Krajniku Górnym. Pierwsza wzmianka o osadzie Creynic pochodzi z 1270 r. Początkowo należała ona do rodu von Fiddichow, a od 1372 r. stanowiła lenno rodu von Plötz. Później okoliczne ziemie wraz z wioską, jako dobra rycerskie, przez ponad 200 lat należały do rodziny von Strauß. Osadę wyludniła wojna trzydziestoletnia oraz epidemia dżumy. Od 1688 r. wioska przeszła pod panowanie elektorów ze Schwedt i została odbudowana. W 1827 r., po nagłej śmierci ich ówczesnego właściciela, berlińskiego kupca Phillippa Trübe, dobra Krajnik Górny nadane zostały rodzinie von Humbert. W 1848 r. Carl Phillipp Humbert otrzymał od króla Friedricha Wilhelma IV tytuł szlachecki – pełnił funkcję starosty okręgu Köenigsberg-Neumark, został odznaczony czerwonym Orderem Orła Czwartej Klasy. Wkrótce zaczęła się historia parku „Dolina Miłości” – w 1850 r. żona Carla Phillippa, Anna Sophie, przekształciła pagórkowaty, porośnięty buczyną teren nad Odrą w park.